وقتی از دارایی خود چیزی می بخشی چندان عطایی نکرده ای .بخشش حقیقی آن است که از وجود خود به دیگری هدیه کنی.

آیا چیزی است که از بخشش آن باید دریغ کرد؟

هرچه هست روزی به ناچار خود به خود بخشیده خواهد شد،پس چه بهتر اکنون که کسی را بدان نیازی هست آنرا ببخشی تا فرصت بخشش ازآن تو باشد و بر وارثان نماند.

چه بسیار که می گوید ،((من می بخشم ،اما آن کس را که سزاواراست )).اما درختان باغ تو و گوسفندان چراگاه چنین نمی گویند . 

بی گمان آنکس که خداوند موهبت عمر و ثروت شب و روز را به او عطا کرده است به هرچه تو بر وی نثار کنی سزاوار است .

و آنکس که شایسته است تا از اقیانوس بی کران حیات آب نوشد این شایستگی رانیز دارد که تو جام او را با جویبار کوچک خود پر کنی .

و توکیستی که نیازمند پیش تو عریان شود و جامه و غرور خودچاک کند تا تو شایستگی او را عریان ببینی و غرور او را بی شرم نظاره کنی.