تنها چیزی که می ماند

شب است وسکوت است ورویا،ناگه صدای درب همه رادرهم می شکند.

بابهت وحیرت میزبان ناخوانده ترین مهمانی می شوم که مرابتدریج دربر

 می گیرد،همچون برف که تن عریان درخت را می پوشاند،آه چه لباس سردی.

خوب می دانم مرا زین تقدیرمکتوب گریزی نیست وبه ناچارباید تن را برای

همیشه به آغوش سردش بسپارم.

آری می دانم که دیگرهیچ سپیده دمی را نخواهم دید ومن درآن تاریکی همانجا

که شب هیچگاه به پایان نمی رسد،تابتوانم خورشیدوفردایی دیگر رالمس

کنم،باهمان ظلمت برای همیشه خواهم خوابید.

زمانی که مرگ فرا می رسد،روح مرامجال هیچ جولان نیست.

زمانی که مرگ فرا می رسد، بی شک آخرین لحظات عمرمن است.

زمانی که مرگ فرا میرسد،دیگرهیچ فردایی نیست.

زمانی که مرگ فرامی رسد،خوب می فهمم که بودن رادیری نمی پایید.

زمانی که مرگ فرا میرسد،یعنی عشق،زندگی،عزیزان،همه وهمه برای آخرین بارخدانگهدار.

آری من می میرم،تو می میری،همه وهمه،خورشیذ،ماه،زمین،ستارگان وحتی

کهکشان ها باتمام عظمتشان خواهندمرد.

تنهاچیزی که باقی خواهدماند،

خداوندعشق است که برای همیشه ابدی خواهدماند.

آدمها می­آیند و می­روند. بعضی ها حاضرند آخرتشان را به هر چیزی بفروشند وبعضی دیگر عطای دنیا را به لقایش می بخشند .

تا حالا فکر کردیم که چقدر خودمون رو شناختیم و چقدر خدای خودمون رو .چقدر دست افتاده ای رو گرفتیم و یا ... .

انسانهایی که روی دو پایشان راه می روند و زبان می چرخانند ؛ روزی روی این سنگ سرد خواهند خوابید.

و چه حکیمانه فرمودند مولایمان علی (ع) که بگذارید و بگذرید، ببینید و دل مبندید، چشم بیاندازید و دل مبازید، که دیر یا زود باید گذاشت و گذشت.