بنابر روایات بسیاری که در کتب معتبر شیعه و سنی آمده , همه ی انسان ها جایگاه خود را به هنگام مرگ می بینند.گنهکاران موضع خود را در آتش می بینند و پیش از آنکه جایگاه خود را مشاهده کنند دچار خوف و هراس می شوند چه آنها که در حال سکراتند، نیروی آنها سست شده و روحشان مادام که آواز فرشته ی مرگ را به یکی از دو حالت نشنود، از تن بیرون نمی رود.

رسول گرامی اسلام (ص) فرموده است: «هرگز کسی از شما از دنیا بیرون نمی رود مگر آنگاه که سرنوشت خود را بداند و جایگاه خود را در بهشت یا دوزخ ببیند.»

ابن عباس گوید: هیچ مومنی نیست مگر آنکه در حال احتضار و پیش از مردن، بهشت بر او عرضه می شود و هریک از آنان، مقام خود را در بهشت مشاهده می کند.

ابی بصیر از امام صادق علیه السلام درباره ی چند آیه قرآن کریم پرسش نمود. امام فرمود:« وقتی که جان مومن به گلوگاه رسید و هنوز فروغ حیاتش پایان نیافته و چراغ زندگیش به کلی خاموش نشده است ، منزلی را که در بهشت دارد به او نشان می دهند. . از دیدن آن به هیجان می آید و می گوید: مرا به دنیا بازگردانید تا خانواده ام را از آنچه که مشاهده می کنم آگاه سازم. در پاسخش می گویند: این کار ناشدنی است و راهی برای بازگشت به دنیا نداری.»

منبع: قبض روح ص 111 و 112

مولف: علیرضا رجالی تهرانی