یاد خدا آرام بخش دلهاست

یاد خدا آرام بخش دلهاست

هر روز چند دقیقه ای را جز خداوند به چیز دیگری نیندیشید.

هنگام فعالیت، در ایستگاه اتوبوس، پشت میز و… لحظاتی چشمان خود را ببندید و به خود تلقین کنید که خدا اکنون با شماست.

همیشه موقع دعا سعی نکنید که چیزی از خدا بخواهید، بیشتر سعی کنید ضمن دعا از نعمت های او تشکر کنید.

با این نیت دعا کنید که دعاهای صادقانه شما مؤثر است.

هنگام دعا فکر منفی به ذهن خود راه ندهید؛ این تلقینات مثبت است که نتیجه می دهد.

همیشه طوری سخن بگویید که گویی آماده برای قبول مشیّت الهی هستید. هر چه می خواهید از خدا طلب کنید اما همواره راضی به رضای او باشید.

همه کارهایتان را به خدا سپرده و انجام هر کاری را به او واگذار کنید.

برای کسانی که به نحوی شما را آزرده اند، دعا کنید، زیرا که رنجش راه قدرت معنوی را سد می کند.

فهرستی از کسانی که مایل به دعا برای آنها هستید، تهیه کنید. هرچه بیشتر اطرافیانتان را دعا کنید، نتیجه دعا بیشتر به خودتان برمی گردد.

التماس دعا

دعایی برای آمرزش همه گناهان

ایام البیض برخی ماههای قمری از اهمیت ویژه ای برخوردار است و برای آن اعمال ویژه ای نقل شده است. «ایام البیض» یعنی روزهایی که شب‌هایش سفید است. منظور، سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم ماه قمری است که «شب‌های مهتاب» دارند.

یکی از دعاهایی که در ایام البیض ماه مبارک رمضان وارد شده است دعای مجیر است. این دعا، دعائی است رفیع الشأن مروىّ از حضرت رسول‏ صلى الله علیه وآله جبرئیل براى آن حضرت آورد در وقتى که در مقام ابراهیم‏علیه السلام مشغول به نماز بود و کفعمى در بلد الأمین و مصباح این دعا را ذکر کرده و در حاشیه آن اشاره به فضیلت آن نموده.  از جمله فرموده:

هر که این دعا را در ایّام البیض ماه رمضان بخواند گناهانش آمرزیده شود اگر چه بعدد دانه ‏هاى باران و برگ درختان و ریگ بیابان باشد و براى شفاء مریض و قضاء دین و غنا و توانگرى و رفع غم خواندن آن نافع است.

فرازهای آغازین این دعا در ادامه می آید. برای دریافت کامل آن به مفاتیح الجنان مراجعه نمایید:

 
سُبْحانَکَ یا اَللَّهُ، تَعالَیْتَ یا رَحْمنُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ یا مُجیرُ، سُبْحانَکَ‏
 
منزهى اى خدا برترى تو اى بخشنده پناه ده ما را از آتش اى پناه ده منزهى‏
 
یا رَحیمُ، تَعالَیْتَ یا کَریمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ یا مُجیرُ،
 
اى مهربان برترى تو اى کریم پناه ده ما را از آتش اى پناه ده

روز قبول شدن توبه حضرت آدم(ع)

 روز سیزدهم ماه مبارک رمضان در طول تاریخ، شاهد رخدادها و حوادثی بوده است و طبق روایات، اعمالی و دعاهایی نیز برای این روز ذکر شده است.

روز : قبول شدن توبه حضرت آدم (علیه السلام) و روز اول سه روز روزه آن حضرت

بنابرنقلی نزول زبور بر حضرت داود (علیه السلام)

شب : بنابرنقلی نزول انجیل برحضرت عیسی (علیه السلام)

روز : غزوه بدر سال 2 هجرت

بنابرنقلی ولادت حضرت امام حسین (صلوات الله علیه) سال 3 هجرت

روز : فتح مکه سال 8 هجرت

روز : خبر دادن حضرت مولاعلی (صلوات الله علیه) از شهادت خود سال 40 هجرت

روز : هلاکت حجاج ثقفی (لعنه الله) سال 95 هجرت
در این روز سنه 95, حجاج ثقفى بسبب مرض آکله (خوره = جذام) که در جوف او پیدا شد، بدرکات جحیم پیوست و در بلده واسط که از بناهاى خود او است بخاک رفت و من شرح حال او را در کتاب تاریخ خود ذکر کردم و هم نقل کردم که عدد کشتگان او (بجز آنچه که بسبب حروب و عساکر او کشته شده بود) به صد و بیست هزار بشمار رفته و در محبس او پنجاه هزار مرد و سى هزار زن که شانزده هزار از آنها برهنه و عریان بودند، از دنیا رفتند، و مرد و زن را با هم حبس میکرد و محبس او را سقفى و ساترى نبود.
روایت است که در جمعه آخر عمر خود سوار شده بود که به نماز جمعه میرفت که صداى ضجه شنید. پرسید این شیون چیست. گفتند: صداى کسانى است که در زندان تو می باشند که از گرسنگى و سختى صحیه و ضجه می کشند. حجاج رو به ناحیه ایشان کرد و گفت: اخسؤوا فیها و لاتکلمون (آیه پاسخ به اهل جهنم) پس از آن جمعه دیگر نخواند که خودش بجهنم پیوست.

ادامه مطلب...


کلمات کلیدی :

حضرت خدیجه (س) هنگام وفات چه وصیتی به رسول خدا کرد؟

حضرت خدیجه (س) سه سال قبل از هجرت بیمار شد. پیغمبر (ص) به عیادت وی رفت و فرمود: ای خدیجه، اما علمت ان الله قد زوجنی معک فی الجنه: آیا می دانی که خداوند تو را دربهشت نیز همسرم ساخته است!؟

آنگاه از خدیجه دل جویی و تفقد کرد؛ او را وعده بهشت داد ودرجات عالی بهشت را به شکرانه خدمات او توصیف فرمود.

چون بیماری خدیجه شدت یافت، عرض کرد: یا رسول الله! چند وصیت دارم: من در حق تو کوتاهی کردم، مرا عفو کن.

پیامبر (ص) فرمود: هرگز از تو تقصیری ندیدم و نهایت تلاش خود را به کار بردی. در خانه ام بسیار خسته شدی و اموالت را درراه خدا مصرف کردی.

عرض کرد: یا رسول الله! وصیت دوم من این است که مواظب این دختر باشید؛ و به فاطمه زهرا (س) اشاره کرد. چون او بعد ازمن یتیم و غریب خواهد شد. پس مبادا کسی از زنان قریش به اوآزار برساند. مبادا کسی به صورتش سیلی بزند. مبادا کسی بر اوفریاد بکشد. مبادا کسی با او برخورد غیر ملایم و زننده ای داشته باشد.

اما وصیت سوم را شرم می کنم برایت بگویم. آن را به فاطمه عرض می کنم تا او برایت بازگو کند. سپس فاطمه را فراخواند و به وی فرمود: نور چشمم! به پدرت رسول الله بگو: مادرم می گوید: من از قبر در هراسم؛ از تو می خواهم مرا درلباسی که هنگام نزول وحی به تن داشتی، کفن کنی.

پس فاطمه زهرا (س) از اتاق بیرون آمد و مطلب را به پیامبر (ص) عرض کرد. پیامبر اکرم (ص) آن پیراهن را برای خدیجه فرستاد و او بسیار خوشحال شد. هنگام وفات حضرت خدیجه، پیامبراکرم (ص) غسل و کفن وی را به عهده گرفت.

ناگهان جبرئیل درحالی که کفن از بهشت همراه داشت، نازل شد و عرض کرد: یا رسول الله، خداوند به تو سلام می رساند و می فرماید: ایشان اموالش را در راه ما صرف کرد و ما سزاوارتریم که کفنش را به عهده بگیریم.

بانوی ثروتمندی که در تنگدستی درگذشت

مادر مؤمنان، حضرت خدیجه که درود خدا بر او باد ثروتمندترین زن سرزمین خود بود و اعراب بر او به‌خاطر ثروت و قدرتش نام "ملکه بطحاء" نهاده بودند اما این بانوی گرامی از شدت عشق به پیامبر اسلام(ص)، تمام ثروت خود را در راه ترویج دین خاتم خرج کرد و سرانجام در "عام الحزن" در تنگدستی و گرسنگی درگذشت.

ویژه‌نامه ضیافت مشرق- حضرت خدیجه(س) پانزده سال قبل از عام الفیل و شصت وهشت سال قبل از هجرت نبوی در شهر مکه دیده به جهان گشود. نام او خدیجه و کنیه‌اش "ام هند" بود و نام پدرش "خویلد ابن اسد" و نام مادرش "فاطمه دختر زائدة بن الاصم". پدر و مادر خدیجه با چند واسطه به "لویّ بن غالب" می رسد که جدّ اعلای پیامبر خداست و مادر مادر خدیجه "هاله" دختر عبدمناف از اجداد پیامبر اسلام است. بنابراین خدیجه هم از طرف پدر و هم از سوی مادرش با پیامبر اسلام هم‌نسب است.

ماجرای ازدواج خدیجه

خدیجه به وسیله قرابت فامیلی با رسول خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) از یک طرف و ملاحظه اخلاق حمیده او در بازرگانی از طرف دیگر، وشنیدن اخبار رسالت از علمای یهود و نصاری ازسوی سوم، عاشق دلباخته معنوی پیامبر بود و گاهی در این راه گریه می کرد و در شب هایی خواب به چشم او فرو نمی رفت. خدیجه(س) مشکل خود را با پسرعمویش که عالم برجسته نصارا بود در میان گذاشت؛ او دعایی نوشت و خدیجه آن را زیر بالشش نهاد و شبانه در عالم خواب پیامبر(ص) را دید و آینده برایش روشن شد. چون چشم برگشود دیگر به خواب نرفت و سرانجام کنیزش نفیسه، خواهرش را به سراغ محمد(ص) فرستاد و رسماً از او خواستگاری کرد.

خدیجه با تلاش پیگیر و تمهید مقدمات عاقلانه، به ویژه با تدبیر پسر عمویش، ورقة بن نوفل، سرانجام به مقصود خود رسید و فرزندان هاشم را که ستارگان حجاز بودند به خانه خود جذب کرد. آنان در حالی که رسول خدا را با تمام عزت و احترام در میان گرفته بودند، برای اجرای عقد به حضور خدیجه رسیدند، و خطبه عقد با یک برنامه جالب اجراشد و پس از مراسم، یادگار عبدالله در کنار عمویش ابوطالب عازم خانه پیشین گشت، ولی خدیجه همراه با مهر و محبت ویژه دامن محمد را گرفت و گفت "سیدی !إلی بیتک فبیتی بیتک و أنا جاریتک! ای مولایم! بیا به خانه خودت، خانه من خانه تواست، و من نیز کنیز تو هستم."

غروب غمبار تنها غمگسار پیامبر صلى الله علیه وآله

25 سال تمام حضرت خدیجه ستاره پرفروغ دودمان رسالت بود، نگاه هاى جاذب وغم زدایش تنها مایه تسلّى پیامبر رحمت در محیط خانه بود ولى هزار افسوس که با ارتحال جانگدازش غم و اندوه فراوانى به وسعت دریاها و سنگینى کوه ها بر دل پیامبر فرو ریخت. این حادثه جانگداز و فاجعه توان فرسا، در دهم رمضان دهمین سال بعثت، سه سال پیش از هجرت اتفاق افتاد. در حجون دفن شد، پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله در قبر او وارد شد و به دست مبارک خود او را در قبر گذاشت. در آن هنگام هنوز نماز میّت تشریع نشده بود. وفات حضرت خدیجه سه ماه بعد از وفات حضرت ابوطالب اتفاق افتاد و پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به شدت محزون شد. فاصله این دو حادثه غمبار را از سه روز تا سه ماه گفته اند. پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله آن سال را «عام الحُزن»؛ سال غم و اندوه نام نهاد و در واقع یک سال اعلام عزاى عمومى نمود.

حلول ماه مبارک رمضان

یوسف گف: زندان نزد من محبوبتر است از...

هرکه زیاد تـوبـه و اسـتـغـفـار کند خـداونـد...

هرکس استفاده از حـرام برایش میسر است امـا...

هر کس می آید با خود یا روح و ریحان می آورد و یا مار و عقرب!

از گورستان برگشته بود.
استاد عارفان مرحوم آیت الله قاضی را می گویم
شاگردان گرداگردش را گرفته بودند که آقا! چه دیدید؟
آخه دیدن او با دیدن دیگران تفاوت داشت
فرمود: هر چه درون قبرها را نگاه کردم مار و عقربی ندیدم
به قبرها گفتم: این آخوندها چه می گویند که قبرها پر از مار و عقرب است، آیا اینها درست است؟
قبرها گفتند: ما از خودمان مار و عقرب نداریم، هر کس می آید با خود یا روح و ریحان می آورد و یا مار و عقرب!